Nauki o kulturze fizycznej AWF Wrocław

średnia: 0.0 ocen: 0

55,00 PLN

BRAK TOWARU, Poinformuj mnie gdy produkt będzie dostępny

Zasoby dotyczące bezpieczeństwa i produktów

Załączniki bezpieczeństwa

Załczniki do produktu

Załączniki dotyczące bezpieczeństwa produktu zawierają informacje o opakowaniu produktu i mogą dostarczać kluczowych informacji dotyczących bezpieczeństwa konkretnego produktu
Informacje o producencie

Informacje o producencie

Informacje dotyczące produktu obejmują adres i powiązane dane producenta produktu.

AWF Wrocław
Osoba odpowiedzialna w UE

Osoba odpowiedzialna w UE

Podmiot gospodarczy z siedzibą w UE zapewniający zgodność produktu z wymaganymi przepisami.

Autor, Redaktor: Andrzej Pawłucki,

Waga produktu: 0.600 kg

EAN: 9788389156402

Wysyłka od: 9.90 PLN

Wydawca: AWF Wrocław

Wrocław 2013, wydanie 1, format 165 x 245, objętość 289 str., oprawa miękka

Ze wstępu: "[...] Przedstawiam w tej książce doniesienie we własnej sprawie, sporządzone w stylu pedagogicznej narracji. Przy okazji określam, jak rozumiem naukowość pedagogiki, a to na wypadek gdyby ktoś znowu podważył jej rację stanu. Że pedagogika jest nauką o kulturze, pozostaje oczywistym pleonazmem, co bierze się stąd, że w systemie każdego wychowania tkwi jakaś treść kulturowa. Na takiej samej zasadzie opiera się stwierdzenie, że w naturze człowieka tkwi jego genetyczna przyrodzoność. Nie trzeba dowodu teoretycznego, bo tak po prostu jest: wychowanie jest rzeczywistością kulturową. Kto twierdzi, że nie jest, albo nie pojął metafizycznego złożenia kultury w samym bycie wychowania (wypowiada zatem sąd fałszywy), albo musi mieć na myśli jakiś inny byt. Wychowanie dokonać się może przez kulturę, podobnie jak samostanowienie naturalne człowieka zachodzi za przyczyną jego genomu. W obydwu zawarte są zbiory pamięci, dzięki którym jednostka staje się osobą społeczną i osobnikiem swego gatunku. Kultura o osobowości, a natura o przyrodzoności, wspólnie przesądzają o społecznym wymiarze ontycznym człowieka. Indywidualnie jest on zawsze zróżnicowany, co bierze się stąd, że kultury są różne, zakresy ich indywidualnej internalizacji nigdy nie są takie same, genomowe eksternalizacje przyrodzoności zaś, mimo uniwersalizmu chromosomowego, nigdy nie są identyczne. Nawet w pedagogikach głoszących kulturowy negatywizm: naturalistycznej, zwanej romantyczną czy neoliberalnej, zwanej postnowoczesną - że poprzestanę na tych dwóch skrajnych odmianach - w wychowanie, jako relację pajdocentryczną, w której czynności didasco zostają zredukowane do „sztuki” nic-nie-robienia z uczniem lub - w najlepszym razie - niesienia pomocy będącemu w potrzebie uczniowi przez jego facilitatora albo widza podziwiającego jego swawolne ekspresje, jest „wplątany” kulturowy przekaz. Nie mówiąc, że sam fakt zachodzenia jakiejś relacji międzypodmiotowej dowodzić może, że jest ona regulowana „odgórnie” przez kulturę jako pole samo- myślenia, ukazujące sens i sposób działania. Obie pedagogiki „słynące” z udzie-lania uczniowi wolności dla jego samorozwoju, co znajduje uzasadnienie w ich naturalistycznych antropologiach, pomijają kulturowość otoczenia naturalnego, w jakim uczeń uobecnia się jedynymi i niepowtarzalnymi aktami ekspresji niekontrolowanej. Jeżeli obie pedagogiki wychwalają ideał ucznia zmieniającego wolność w dowolność ekspresji własnej, to tym samym afirmują kulturę wyobcowanego ze społeczności indywiduum. Tym samym obie są pedagogikami kultury. Wynika z tego, że pytanie, czy pedagogika jest nauką o kulturze, jest pozbawione sensu metafizycznego. Wiadomo, że jest. Nie wiadomo jednak - gdyż z metafizyki żaden przepis na naukowe uprawianie pedagogicznej kulturologii wynikać nie może - jakim typem nauki o kulturze fizycznej pedagogika musi pozostać. W tym rozstrzygnięciu wątpliwości łatwo zostają rozwiane na drodze rozpoznania pedagogiki jako normatywnej nauki humanistycznej, a ściślej: in- terpretatywnej, postulatywnej i projektującej. Pedagogika jest przy tym nauką społeczną jedynie w tym sensie, że jej kulturowy przedmiot aksjologicznego szacowania jest zakorzeniony w realiach społecznych jako czynnościach, stosunkach, rolach i grupach uczestników środowiska wychowawczego. Rozpoznanie wychowania jako systemu społecznego do pedagogiki już nie należy, gdyż nie mieści się w teoretycznym typie naukowych wyjaśnień jego przyczynowości. Zadanie to przysługuje socjologii wychowania fizycznego oraz nauk z nią spowinowaconych, a zwłaszcza psychologii społecznej i wychowawczej.[...]"

Spis treści

Wstęp

Rozdział 1. Naukowa legitymizacja systemu kultury fizycznej
Czym jest kultura fizyczna?
Metafizyka wartości ciała
Absurd hathajogi
Zdrowie publiczne a systemy polityczne
Władza a zdrowie publiczne

Rozdział 2. O pojęciu nauk o kulturze fizycznej
Jak jest możliwe poznanie naukowe systemu kultury fizycznej?
Zakres pojęcia nauk
Metafizyczne podstawy uprawiania nauk o kulturze fizycznej

Rozdział 3. Systemy kulturowe czynności cielesnych przedmiotem poznania nauk o kulturze fizycznej
Społeczna racja systemu czynności kreacji cielesnej
Systemy kulturowe czynności cielesnych
Potoczna klasyfikacja nauk o kulturze fizycznej
Nauki humanistyczne o kulturze fizycznej
Kultura fizyczna jako pole myśli: uniwersalizm versus nominalizm
Nauki społeczne o kulturze fizycznej

Rozdział 4. Nauki o człowieku a nauki o kulturze fizycznej
Bioantropologowie - reprezentanci nauk o człowieku
Metoda socjologiczna
Skąd brało się złudzenie biologizmu praktyki społecznej?
Refleksyjni praktycy w naukach o człowieku
Znaczenie praktyczne wyjaśnień nauk o człowieku
Hipoteza skutku jako nowa wartość nauk o człowieku

Rozdział 5. Naukowa legitymizacja wychowania fizycznego -
systemu dla systemu
Teoria wychowania fizycznego - wiedza bez nauki
Podręcznikowa teoria
Naukowość teoretyków
Dlaczego kwestionujemy naukowość teorii wychowania fizycznego?
Pedagogika kultury fizycznej macierzą dla samorozwiązującej się
teorii wychowania fizycznego

Rozdział 6. Socjologiczne wyjaśnienie funkcji wychowania fizycznego
Co wniósł do nauki o wychowaniu fizycznym paradygmat kulturalizmu?
Swoi i obcy w teorii wychowania fizycznego
Osobliwość wychowania fizycznego ucznia późnej dorosłości

Rozdział 7. Naukowa legitymizacja systemu leczniczej kultury fizycznej -
rehabilitacji ruchowej. Co to jest teoria rehabilitacji ruchowej?...
Kultura fizyczna a kultura medyczna
Funkcja społeczna systemu medycznego i prozdrowotnego
Zależność odgrywania ról społecznych od uczestnictwa w kulturze fizycznej
Kultura fizyczna a kultura społeczna
Nauki o kulturze rehabilitacji cielesnej

Rozdział 8. Pedagogiczne uzasadnienie sensu wychowania zdrowotnego .
Pedagogika zdrowia jako nauka humanistyczna
Pielęgnacja jako najprostsze wychowanie fizyczne
Wychowanie zdrowotne jako relacja społeczna trzech stopni
Antyautorytarna pedagogika zdrowia
Superpedagogika zdrowia jako technologia edukacyjna

Rozdział 9. Naukowa legitymizacja systemu kultury fizycznej sportu
Rodowód nazwy „teoria sportu”
Praca jako praprzyczyna sportu
Wojna jako praprzyczyna sportu olimpijskiego
Narodziny technologa sportu. Trener w roli uczonego
Teoretyk sportu jako uczony pedagog, czyli kto?
Teoretyk sportu jako pedagog nauczający: nauczyciel w roli trenera

Rozdział 10. Sens czynu sportowca i niedorzeczność
wyczynu okazyjnego zabójcy - według pedagoga
Dwuprzyczynowość wychowania
Dwa zadania pedagoga akademickiego
Okazyjny zabójca
Nauczyciel sportu - niechętny uczeń pedagoga
Pedagog jako antropolog i etyk w jednej osobie
Korporeizm jako ahumanizm ponowoczesności
Biopedagog a bioetyk

Rozdział 11. Naukowa legitymizacja systemu rekreacji ruchowej
Co to jest teoria rekreacji ruchowej?
Ontologia społeczna rekreacji
Socjologiczne rozumienie początku rekreacji
Czym nie jest rekreacja?
Odpoczywanie czynne jako rekreacja w pobożności
Od bezczynności do zabawy jako rekreacyjnej czynności zapomnienia
Restytucja sił fizycznych jako „odnowa biologiczna”
Teoria rekreacji czy nauki o kulturze rekreacji fizycznej

Zakończenie
Bibliografia