Wizerunek polskiego paraolimpijczyka

średnia: 0.0 ocen: 0

135,00 PLN

Produkt dostępny!

Autor, Redaktor: Joanna Sobiecka,

Waga produktu: 0.400 kg

Realizacja zamówienia: 48 godzin

EAN: 9788362891320

Wysyłka od: 9.90 PLN

Wydawca: AWF Kraków

KUP TERAZ!

Wizerunek polskiego paraolimpijczyka The image of a polish paralympian

Kraków 2013, wydanie 1, format 165 x 235, objętość 290 str., oprawa miękka

Współczesna działalność międzynarodowego ruchu sportowego osób niepełnosprawnych jest skupiona w trzech niezależnych od siebie obszarach organizacyjnych, uznawanych również przez władze sportu olimpijskiego (Legg i wsp. 2004).

Pierwszy - zarazem najstarszy - dotyczy środowiska osób z uszkodzeniem narządu słuchu. Jego początki sięgają 1924 roku, kiedy to powołany został Międzynarodowy Komitet Cichych Sportów (CISS)1. Szeroką działalność tej organizacji docenił Międzynarodowy Komitet Olimpijski (IOC)2 w 1955 roku przyjmując ją do grona federacji międzynarodowych o statusie olimpijskim (Eickman 2001; Steadward i Foster 2003; DePauw i Gavron 2005a; Tweedy i Howe 2011).

Drugi obszar działalności sportowej swoim zasięgiem obejmuje osoby niepełnosprawne intelektualnie. Jednak jego charakter nie ma znamion sportu wyczynowego, obrał bowiem kierunek aktywności rekreacyjno-rehabilitacyjnej. Powstanie w 1968 roku Międzynarodowego Stowarzyszenia Olimpiad Specjalnych (SOI)3 zapewniło tej grupie osób całoroczny trening sportowy i starty w zawodach. Spontaniczny rozwój działalności SOI zyskał sojusznika nawet we władzach zasiadających w IOC, które w 1988 roku wyraziły zgodę zarówno na używanie określenia „Olympics", jak i przeprowadzanie zawodów sportowych zgodnie z ceremoniałem olimpijskim (Legg i wsp. 2004; Olimpiady Specjalne Polska 2005; DePauw i Gavron 2005a).

Trzeci obszar aktywności jest ściśle połączony z nurtem sportu paraolimpijskiego, którego korzenie sięgają czasu po II wojnie światowej. Zawiązanie się w 1959 roku Międzynarodowego Komitetu Igrzysk Stoke Mandeville (ISMGC)4, a następnie w 1964 roku Międzynarodowej Organizacji Sportu Niepełnosprawnych (ISOD)5

doprowadziły do ożywienia aktywności sportowej wśród osób z dysfunkcjąnarządu ruchu. Rozwijający się dynamicznie sport, także wśród osób z innymi rodzajami niepełnosprawności, z upływem czasu doprowadził do powstania kolejnych międzynarodowych organizacji. W 1978 roku powołano Międzynarodowy Związek Sportu i Rekreacji Osób z Porażeniem Mózgowym (CP-ISRA)6, w 1981 - Międzynarodowy Związek Sportu Niewidomych (IBSA)7, a w 1986 - Międzynarodową Federację Sportu Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie (INAS-FID)8. Wymienione organizacje sportu niepełnosprawnych, a od 2004 roku - po połączeniu ISOD i ISMWSF - również Międzynarodowa Federacja Sportu Osób na Wózkach i po Amputacjach (1WAS)9, prowadzą działalność na rzecz sportu osób z uszkodzeniem narządu ruchu, wzroku oraz z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim (zob. ryć. 1.1). Ich wspólne cele i zadania, w tym także cele i zadania nadrzędnej organizacji - od 1989 roku Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego (IPC)10, podejmowane na poziomie międzynarodowym, wytyczają współczesny kierunek funkcjonowania światowego sportu paraolimpijskiego, którego działalność zmierza do stałej współpracy z ruchem olimpijskim (Mason 2002; Kosmol i wsp. 2006; Gold i Gold 2007).

Należy nadmienić, iż w obecnym czasie w każdym z powyższych obszarów działalności sportowej osób niepełnosprawnych organizowane są oddzielnie co 4 lata - na wzór zawodów olimpijskich - letnie i zimowe igrzyska. Pierwsze Światowe Igrzyska Głuchych (Deaflympics) odbyły się w 1924 (letnie) i 1949 roku (zimowe), natomiast Światowe Igrzyska Olimpiad Specjalnych (Special Olympics) zorganizowano po raz pierwszy odpowiednio w latach 1968 oraz 1977, a Igrzyska Paraolimpijskie (Paralympic Games) - odpowiednio w latach 1960 oraz 1976 (DePauw i Gavron 2005a).

Ze względu na fakt, iż rozprawa naukowa została poświęcona polskim zawodnikom nominowanym do udziału w igrzyskach paraolimpijskich, dalsza część rozdziału dotyczy jedynie charakterystyki ruchu paraolimpijskiego.

Spis treści

1. Rozwój sportu paraolimpijskiego. Określenie problematyki badawczej
1.1. Światowy sport paraolimpijski
1.2. Rozwój polskiego sportu paraolimpijskiego
1.2.1. Pierwszy okres – lata 1949-1960
1.2.2. Drugi okres – lata 1961-1989
1.2.3. Trzeci okres – lata 1990-1998
1.2.4. Czwarty okres – od 1999 roku
1.3. Polscy paraolimpijczycy w świetle opracowań naukowych
1.4. Sformułowanie problemu badawczego
2. Materiał i metody badawcze
2.1. Charakterystyka badanych
2.2. Procedura i narzędzia badań
2.2.1. Etapy badań na przestrzeni lat 1988-1991
2.2.2. Etapy badań na przestrzeni lat 1998-1999
2.2.3. Etapy badań na przestrzeni lat 2010-2011
2.2.4. Opracowanie statystyczne wyników
3. Wyniki badań i ich analiza – zmiany w strukturze cech socjodemograficznych polskich sportowców biorących udział w kolejnych igrzyskach paraolimpijskich
3.1. Grupa badanych uczestników igrzysk z lat 1972-1988
3.1.1. Płeć
3.1.2. Wiek
3.1.3. Miejsce zamieszkania
3.1.4. Stan cywilny
3.1.5. Wykształcenie
3.1.6. Aktywność zawodowa
3.1.7. Środowisko wychowujące
3.2. Grupa badanych uczestników igrzysk z lat 1992-1998
3.2.1. Płeć
3.2.2. Wiek
3.2.3. Miejsce zamieszkania
3.2.4. Stan cywilny
3.2.5. Wykształcenie
3.2.6. Aktywność zawodowa
3.2.7. Środowisko wychowujące
3.3. Grupa badanych uczestników igrzysk z lat 2000-2010
3.3.1. Płeć
3.3.2. Wiek
3.3.3. Miejsce zamieszkania
3.3.4. Stan cywilny
3.3.5. Wykształcenie
3.3.6. Aktywność zawodowa
3.3.7. Środowisko wychowujące
3.4. Zmiany w strukturze cech socjodemograficznych badanych uczestników igrzysk z lat 1972-2010
3.4.1. Płeć
3.4.2. Wiek
3.4.3. Miejsce zamieszkania
3.4.4. Stan cywilny
3.4.5. Wykształcenie
3.4.6. Aktywność zawodowa
3.4.7. Środowisko wychowujące
4. W kierunku syntezy wyników badań literatura
Literatura
Spis tabel
Spis rycin
Streszczenie
Summary
Aneks